Day in the life: Aster en Ramses op controle in het UZ Gent

“Ik neem mijn fototoestel mee en maak er een reportage van …”
Toen Niels zijn plannen vorige week woensdag ’s morgens vroeg terloops aankondigde, was ik wel enthousiast – maar ik eerlijk? Ik twijfelde ook een beetje. Stiekem komen we op ziekenhuisdagen sowieso al handen tekort. Volgens mij zijn twee ouders per kind precies gepast tijdens onderzoeken en al het wachten tussendoor. Dus dat betekent dat we eigenlijk altijd vier handen tekortkomen. En als die van Niels deze keer ook nog eens rond zijn fototoestel zouden zitten, wat zou dat dan geven? Tegelijk dacht ik aan de reeks die Maxine Stevens ooit van onze #baxterbrunch maakte, en wist ik: de beelden zullen helend zijn. We zijn het zo gewoon om alle hoogtepunten van ons leven zo goed mogelijk te documenteren, maar lijken daarbij wel te vergeten dat ook de laagtes de nodige aandacht verdienen. Net zoals de doordeweekse dinsdagen ertoe doen. Het leven zoals het is maakt ons tot wie we zijn. En zo heeft hij dat dus ook vastgelegd: de verveling, de deugnieterij, de onrust, de troost en de pijn. Al vond dat laatste net iets minder makkelijk haar weg naar zijn lens. Net voor, tijdens en na de bloedafnames bijvoorbeeld. Want dan zaten zijn warme handen rond bange kinderbuikjes en veegden zijn vingers tranen van de kaakjes daarboven.